نَفْسِي تَشْتَاقُ مَا قَدْ فَاتَ مِنْ زَمَنِي

                                                                                          وَتَنْزِعُ نَحْوَ أَيَّامٍ لَهَا حَسَنُ

                                                                                                                                     وَتَكْرَهُ الْيَوْمَ حَتَّى يَسْتَبِينَ لَهَا

                                                                                      بِأَنَّ مَا فَاتَ قَدْ وَلَّى وَلَنْ يَكُونُ